خوندن داستان های کوتاه برای کسانی که وقت کمی برای مطالعه دارن و از طرفی دلشون نمیخواد که داستانی رو که دارند میخونن بذارن زمین، فکر خوبیه.
پیشنهاد امروز #رنگی_رنگی هم یک مجموعه داستان کوتاه هست که اریک امانوئیل اشمیت اون رو نوشته و شخصیت اصلی همه داستان هاش هم خانمها هستن. بیشتر داستانهای این کتاب پایانهای غیر منتظره دارن و اونقدری جذبتون میکنن که به کلی یادتون بره کجا هستین. پس این کتاب رو برای وقت هایی که باید توی صف های طولانی یا ترافیک منتظر بمونید ، تو کیفتون بگذارید.
ادامه این مطلب را در این لینک ببینید.
فارگو مجموعهای در ژانر کمدی سیاه، جنایی و درام است که بر اساس فیلمی با همین نام که ساخته برادران کوئن بوده ساخته شده. کارگردانی این مجموعه تلویزیونی بر عهده «نوآ هاولی» است و برادران کوئن نیز تهیهکنندگی آن را بر عهدهدارند. فصل نخست سریال از ۱۵ آوریل ۲۰۱۴ از شبکه FX به روی آنتن رفت و فصلهای آتی مجموعه نیز با داستان، بازیگران و کاراکترهای متفاوت دنبال خواهد شد.
فصل اول سریال با بازی بیلی باب تورنتون و مارتین فریمن مورد تحسین قرار گرفت و جایزه امی بهترین مینی سریال، بهترین کارگردانی و بهترین تیم بازیگری را دریافت کرد. پانزده نامزدی دیگر این سریال در امی از جمله نامزدی تورنتون و فریمن از دیگر افتخارات آن است. فارگو همچنین موفق به کسب جایزه بهترین مینی سریال و بهترین بازیگر نقش اول مرد (برای بیلی باب تورنتون) در گلدن گلوب شد.
ادامه این مطلب از وبگاه #کجارو را در این لینک ببینید.
علی غفوری، عکاس پرتره جوان و متولد اصفهان است. او در سال ۱۳۹۰ تحقیق و بررسی فرهنگی پیرامون حجاب را آغاز نمود و نتیجه آن خلق سبکی جدید با پوششی انسانی و بین المللی در عکاسی مدرن شده است. علی غفوری در عکس های پرتره خود از نمادی فرهنگی و کهن الهام می گیرد. آثار او به زیبایی بازتاب کننده احساس سوژه هستند که گویی زمان در آن ها یخ زده است. علی این سبک از عکاسی پرتره را در قالب یک کتاب آموزشی PDF، با نام «عکاسی حجاب»، در آورده که در ادامه این مطلب از وبگاه #لنزک با آن بیشتر آشنا شده و می توانید آن را دانلود نمایید.
ادامه این مطلب را در این لینک ببینید.
دو سالی می شود که از اولین گفتگویم با او می گذرد. از اولین روزی که رو به رویم نشسته بود و جواب های یک کلمه ای اش به سئوالاتم عاصی ام کرده بود. آنقدر آدم توداری است که حتی وقتی می خواهی بدانی دیشب چه شامی خورده هم باید برای پرسیدنش کلی زمینه چینی کنی. بیشتر وقتش را با ورزش های مختلف پر می کند و غذا و لباس هایش برایش اهمیت ویژه ای دارد.
با تمام شهرت و محبوبیتش همیشه سعی می کند ادب و متانتش را حفظ کند و برای آدم هایی که در کوچه و خیابان برای عکس گرفتن با او سراغش می آیند وقت زیادی بگذارد. آمار دانلود موزیک هایش تقریبا در تمام سایت های دانلود و پخش میلیونی است . دو سال پیش از سوی دفتر موسیقی اعلام شد که می تواند آثارش را به ارشاد بفرستد تا بعد از بررسی های لازم و در صورت امکان برای کارهایش مجوز بگیرد. اما او تا امروز دست نگه داشته و به قول خودش سعی کرده خودش و کارهایش را زیر رادیکال ببرد تا بی گدار به آب نزند. مطالب پیش رو، حاصل گفتگو با آرمین زارعی در یک ظهر داغ تابستانی و در کافه رستورانی نزدیک به محل زندگی اش است.
ادامه این مطلب از وبگاه #موسیقی_ایرانیان را در این لینک ببینید.
در اواخر دههی ۱۹۷۰ و اوایل ۱۹۸۰ گرایشی در فیلمسازی آمریکایی پدید آمد که در آن از سبک و فضای فیلمهای نوآر تقلید میشد تا جنبههای نامطلوب و تلخ جامعه به نمایش در آورده شود. (اصطلاح «فیلم نوآر» هم به مجموعهای فیلمهای سیاه و سفید اختصاص دارد که فضاهایی تاریک و داستانهایی بدبینانه را به تصویر میکشیدند و بیشتر در دههی ۱۹۴۰ رواج داشتند.) فیلمهای نوآر و دستهای از فیلمهای نئونوآر (از قبیل «هفت» و «باشگاه مشتزنی» به کارگردانی فینچر) داستانی پر پیچ و خم داشتند و گاه پر از نقاط عطف شگفتانگیز بودند. اما در سالهای اخیر از آن داستانهای پر پیچ و خم خبری نیست و فیلمهای نئونوآر گرایش به سادگی پیدا کردهاند. هرچند جهانبینی سیاه این فیلمها همچنان حفظ شده است.
فیلم «شبگرد» یکی از فیلمهای دستهی اخیر است. داستانی ساده و سرراست دارد و حرفش را مستقیم میزند. البته نه به شکلی زننده که نشود قبولش کرد، بلکه چنان صریح و بیپرده که راه فراری باقی نمیگذارد.
ادامه این مطلب از وبگاه #چی را در این لینک ببینید.