در اواخر دههی ۱۹۷۰ و اوایل ۱۹۸۰ گرایشی در فیلمسازی آمریکایی پدید آمد که در آن از سبک و فضای فیلمهای نوآر تقلید میشد تا جنبههای نامطلوب و تلخ جامعه به نمایش در آورده شود. (اصطلاح «فیلم نوآر» هم به مجموعهای فیلمهای سیاه و سفید اختصاص دارد که فضاهایی تاریک و داستانهایی بدبینانه را به تصویر میکشیدند و بیشتر در دههی ۱۹۴۰ رواج داشتند.) فیلمهای نوآر و دستهای از فیلمهای نئونوآر (از قبیل «هفت» و «باشگاه مشتزنی» به کارگردانی فینچر) داستانی پر پیچ و خم داشتند و گاه پر از نقاط عطف شگفتانگیز بودند. اما در سالهای اخیر از آن داستانهای پر پیچ و خم خبری نیست و فیلمهای نئونوآر گرایش به سادگی پیدا کردهاند. هرچند جهانبینی سیاه این فیلمها همچنان حفظ شده است.
فیلم «شبگرد» یکی از فیلمهای دستهی اخیر است. داستانی ساده و سرراست دارد و حرفش را مستقیم میزند. البته نه به شکلی زننده که نشود قبولش کرد، بلکه چنان صریح و بیپرده که راه فراری باقی نمیگذارد.
ادامه این مطلب از وبگاه #چی را در این لینک ببینید.